Je hoeft niet uit te leggen om begrepen te worden. Over de zoektocht naar antwoorden, onbegrip en jezelf niet kwijtraken onderweg.

Herkenbaarheid van de zoektocht

Je voelt dat er iets niet klopt. Je lichaam geeft allerlei signalen en je hebt last van klachten die je leven beïnvloeden. Ondertussen wordt er van alle kanten meegedacht: artsen, familieleden, vrienden. En dan ook nog je eigen brein dat probeert te begrijpen wat er aan de hand is. Want misschien merk je zelf dat je het ook niet goed weet. Wat voel ik precies? Hoe leg ik dit uit?Ik schrijf vandaag over een zoektocht die velen herkennen. En veel van mijn cliënten geven ook aan: het is een ingewikkelde zoektocht, eentje die (helaas) vaak langer duurt dan je hoopt. Hoe ga je daar mee om?

Waarom de zoektocht zo zwaar is

Leven met klachten waarvan je niet weet wat ze betekenen, is zowel fysiek als psychologisch ingrijpend. Ons brein verlangt naar zekerheid, omdat zekerheid veiligheid betekent. Denk maar eens aan de oertijd, toen zekerheid en veiligheid letterlijk ervoor zorgde dat je kon overleven. Maar zolang er geen diagnose is, ervaar je onzekerheid. En dat kan je hele stresssysteem aanzetten. Je lichaam blijft alert, je brein piekert, je slaap raakt verstoord en emoties lopen hoog op.

Hoe kan dat nou? Om dat te snappen moeten we kijken naar het botsen van twee fundamentele menselijke behoeften: controle en duidelijkheid. Je wilt grip op je gezondheid, maar die grip is er niet. Ondertussen stellen artsen, familie of vrienden vragen waar je zelf vaak ook geen antwoord op hebt. Dat kan leiden tot zelftwijfel: “Voel ik te veel? Stel ik me aan? Of mis ik juist iets?”

Het constante balanceren tussen hoop en angst, tussen het willen weten en het niet kúnnen weten, is mentaal uitputtend. Daar komt nog bij dat je je verhaal steeds opnieuw moet uitleggen en niet altijd begrepen wordt. Het maakt dat de zoektocht niet alleen lichamelijk maar ook emotioneel en sociaal zwaar weegt.

Erkenning voor de struggle

Het is pittig. Heel pittig. En ik vind het super belangrijk om te benoemen dat dit normaal is. Je kan je overweldigd, gefrustreerd of onzeker voelen in deze zoektocht en dit is geen teken van zwakte, maar een menselijke reactie op een complexe en vaak eenzame situatie. Je bent niet gek, je bent niet de enige en het is zéker niet jouw schuld (mocht je ook van die irritante stemmetjes in je hoofd hebben die dat af en toe teg en je willen zeggen). Veel mensen die ziek worden, voelen zich machteloos of denken dat ze het misschien hadden kunnen voorkomen, maar luister: ziekte kiest jou, niet andersom.

En laten we ook eerlijk zijn: het ís oneerlijk. Gezonde mensen hoeven zich niet elke dag af te vragen of hun lichaam meewerkt, of ze energie hebben, of er grenzen overschreden worden. Jij moet vaak méér investeren in luisteren, plannen en herstellen dan een ander ooit zal begrijpen. Dat maakt de zoektocht niet alleen zwaar, maar soms ook eenzaam. Juist daarom is mildheid voor jezelf zo belangrijk: het mag er allemaal zijn.

De rol van steun én je eigen stem

Mogelijk denk je misschien dat je het alleen wil doen, dat je anderen niet wil lastig vallen  (deze hoor ik vaak!) of dat je eerst wil weten wat het is voordat je het gaat delen. Maar heel eerlijk: ook steun van anderen is onmisbaar in dit proces. Je loopt namelijk al met genoeg vragen en onzekerheden rond. Ik weet dat het voor veel mensen voelt alsof je pas recht hebt op steun als er een diagnose staat, maar ik wil je zeggen: dat is niet zo. Jouw ervaring is er echt en hij is super vervelend en belemmerend. Ook zonder label. Waarom zou je pijn of klacht met een label zwaarder wegen? Of er meer toe doen? De pijn of last blijft toch hetzelfde?

Dat gezegd hebbende, laten we eerlijk zijn: Anderen weten alleen ook niet altijd wat helpend is. En daarom helpt het om zelf voorzichtig aan te geven wat je nodig hebt. En aanvullend daarop: ook om aan te geven wat juist níet steunend is. Dat is geen zwakte, maar een manier om jezelf serieus te nemen en mensen om je heen te helpen er voor je te zijn. En weet: het is oké als je daar de woorden nog niet direct voor hebt, ook dat mag groeien.

Maar besef ook; Ook dat kan alleen groeien als je het onder woorden proberen te brengen in ieder geval probeert..

Een goede vriend zijn voor jezelf en je lichaam

Ik hoor regelmatig dat mensen pas vinden dat hun klachten er écht toe doen als er een label op geplakt is. Maar los van een naam of diagnose: jij voelt de pijn, jij ervaart de vermoeidheid, jij leeft met de signalen. En dat is écht. En juist in deze fase van onzekerheid wordt het essentieel om een goede vriend te zijn voor jezelf en je lichaam. Jij moet het de rest van je leven nog doen met jouw lichaam, en dit lichaam van jou vertelt je iets. Leer je signalen herkennen. Voel waar je grenzen liggen. Vertrouw op wat je lichaam je vertelt, ook al is dat soms tegenstrijdig. Probeer te verbinden en te communiceren. Zodat in alle onduidelijkheid, jij in ieder geval op jezelf kan blijven vertrouwen.

Het vraagt geduld, aandacht en compassie. Niet makkelijk, wél noodzakelijk. Want uiteindelijk is de relatie met jezelf en je lijf misschien wel het belangrijkste medicijn: erkenning, vertrouwen en vriendelijkheid.

Fijn als een arts dit ook kan geven, maar jij bent degene die er elke dag mee leeft. Jij bent degene die het lichaam gerust kan stellen, liefde kan geven en kan troosten als het dat nodig heeft.

Een kleine oefening om mee te nemen

Ga vandaag eens vijf minuten zitten en vraag jezelf af: Wat wil mijn lichaam me eigenlijk vertellen? Waar heeft het behoefte aan? Soms begint luisteren met een klein, stil moment.

Voel je vrij dit artikel door te sturen, wie weet opent er zich een mooi gesprek.

Ik gun je een duidelijke diagnose, een medicijn en snel herstel. Maar ik gun je vooral ook (ongeacht die diagnose of de zoektocht), dat je de beste vrienden mag worden met jouw lichaam. Want die relatie is goud waard. En als het goed is, moet je het met dat lichaam, ook nog een heel poosje doen. Beter zorg je dan dat het uitgangspunt liefde is, in plaats van haat, verbinding in plaats van afstand, en steun, in plaats van afzondering.

Heel veel sterkte en succes.

En zoals ik al vaker zeg: niet makkelijk, wel trainbaar. Er is geen perfecte manier. Maar probeer wel íets te doen om hierin stapjes te zetten als je merkt dat dit je raakt.

En wil je meer weten over wat ik, of Chronisch Geluk hierin kan betekenen? Meld je aan voor de nieuwsbrief of stuur me een berichtje.