De route die niemand je vertelt: van acceptatie naar balans naar geluk

(Een persoonlijk verhaal over de drie fases die je steeds opnieuw doorloopt wanneer je leeft met klachten. Inclusief een gratis oefening om je systeem te laten landen en om zelf grip te krijgen.)

De route die niemand je vertelt: van acceptatie naar balans naar geluk

Ik dacht vroeger dat acceptatie een eindpunt was. Een bestemming. Zo'n moment waarop je zegt: “Oké, ik heb het geaccepteerd, klaar.”

Maar als psycholoog én iemand die zelf door ziekte, rouw, frustratie en duizenden mini-herstelmomenten is gegaan, weet ik inmiddels:

Acceptatie is geen eindpunt. Het is een deur.

Een deur die je steeds opnieuw door moet.

Soms zacht en subtiel. Soms schoppend, schreeuwend en vol weerstand.

En pas als je door die deur durft, kun je überhaupt beginnen aan balans.

En vanuit balans ontstaat er ineens ruimte voor iets wat je misschien niet meer had verwacht: momenten van geluk.

Niet het grote geluk, maar een nieuw soort geluk. Het zachte, pure, realistische geluk dat je systeem weer kan verdragen.

Ik begin graag bij het begin. 1. Acceptatie is de fase waarin je jezelf verliest

Toen ik zelf ziek werd, dacht ik dat ik mentaal sterk genoeg was om het “gewoon op te lossen”. Dat is wat iedereen mij had geleerd: doorgaan, werken voor wat je wil bereiken, me niet aanstellen en altijd positief blijven.

Maar dit is wat er psychologisch gebeurt bij klachten:

🔸 Je brein verzet zich tegen realiteit

🔸 Je lichaam geeft signalen die je niet wílt zien, voelen of horen.

🔸 Je zelfbeeld schuift

🔸 En je leven krimpt sneller dan jij kunt verwerken

En dat voelt niet fijn. Het kan voelen als falen, of alsof alles uit je handen glipt. Alsof je iets fout doet. Maar dat is het niet.

Het is rouw. Het ís levend verlies.

Een verlies dat je niet één keer meemaakt, maar elke keer opnieuw wanneer je lijf weer een grens aangeeft die je niet wilde hebben.

Acceptatie is hierin niets anders dan: ophouden met vechten tegen wat er nu is. Niet omdat je het ermee eens bent (want niemand zou dat van je mogen vragen). Maar omdat je anders blijft vastlopen in dezelfde modder.

2. Ik kwam erachter dat je alles goed kunt bedenken en beredeneren, maar balans begint pas als je ophoudt met vechten

Iedereen wil balans. In energie, in prikkels, in grenzen. Maar balans is onmogelijk zolang je nog in verzet zit. Je kunt pas luisteren naar je lichaam als je niet meer bezig bent met bewijzen dat je ertegenop moet.

Pas dan kun je:

• voelen wat je eigenlijk nodig hebt

• rust nemen zonder schuldgevoel

• je zenuwstelsel tot rust laten komen

• plannen maken vanuit mildheid en contact met je lichaam in plaats van discipline of logisch nadenken

• en keuzes maken die JOU écht helpen en niet alleen maar  “gezond klinken”

Balans is geen eindstation. Het is een praktijk. Een dagelijks (terugkerend) dansje tussen wat je wil en wat je lijf of hoofd aankan.

En laten we eerlijk zijn: soms voelt het meer als struikelen dan dansen.

Dat is oké.

Dat hoort erbij.

3. Mijn ervaring (en ik zie het bij mijn cliënten ook elke dag) was de volgende: Als jij deze dans tussen rouw en acceptatie gaat begrijpen en leren, dan, heel langzaam, ontstaat er ruimte voor geluk

Misschien niet meer het geluk van vroeger. Misschien anders dan het zorgeloze, spontane, ongeremde geluk.

Maar het geluk dat past bij jouw leven nú:

• een lichaam dat even stil is

• een ochtend zonder strijd

• een zenuwstelsel in rust

• een grens die je zachtjes bewaakt en waarbij je merkt dat het je iets oplevert in plaats van iets kost.

• En: een moment waarop je voelt: “hé, ik ben oké.” Of ‘Hey, ik kan dit aan!’

Psychologisch gezien noemen we dit: waardegericht leven. Het is geluk dat ontstaat wanneer je kiest voor wat er voor jou toe doet, als je kiest voor wat bij jou past, ook binnen de grenzen van je gezondheid.

Geluk is niet het doel van dit proces. Het is de bijwerking van accepteren en balanceren.

En dan gebeurt er nog iets…

Je ontdekt dat dit proces geen lineaire route is.

Je doet hem niet één keer.

Je doet hem duizend keer.

Elke terugval.

Elke grens.

Elke te volle dag.

Elke teleurstelling.

Elke sprankeling van hoop.

Het is geen mislukking als je weer bij acceptatie begint. Het is het proces.

Wat ik heb geleerd (en wat ik anderen leer)

Ik dacht dat ik moest kiezen:

óf accepteren

óf vechten

óf loslaten

óf door blijven gaan

óf sterk blijven en hoop houden,

óf opgeven en me erbij neer leggen.

Maar het is geen of/of. Het is én/én.

Je mag rouwen én genieten.

Je mag instorten én vooruitkomen.

Je mag bang zijn én hoopvol.

Je mag moe zijn én stevig in je schoenen staan.

Dit is niet het pad waarvoor je gekozen hebt. En dit is ook niet het makkelijke pad. Het is een kronkelpad, een verscholen pad. Maar mijn ervaring leert: Dit is wel het echte pad.

En dit pad kennen verandert alles.

Benieuwd naar het pad van Chronisch Geluk en hoe ik mensen begeleid? Kijk op www.chronischgeluk.com of neem contact met me op, ik stuur je graag nog wat meer informatie op over dit pad.

En nog even dit.

Je hebt net gelezen over het kronkelpad van acceptatie, balans en momenten van geluk. Het pad dat je niet één keer loopt, maar steeds opnieuw. Maar om te weten waar je staat op dat pad, heb je iets eenvoudigs nodig: een moment van inchecken.

En dat is precies waarom ik de 1-minuut ABCD-test maakte.

Vier zachte vragen die je helpen om te voelen, te ademen én helder te krijgen wat jij vandaag nodig hebt.

Geen oordeel.

Geen moeilijke opdrachten.

Gewoon 60 seconden die je systeem laten landen en je dag 1% lichter maken.

Wil je hem ontvangen?

De 1-minuut ABCD-test kost nu €10 — een kleine investering die je de rest van het jaar (en volgend jaar natuurlijk) kunt blijven gebruiken om meer rust, helderheid en draagkracht te voelen.

Voor veel mensen voelt het als één van die kleine bedragen die je zó uitgeeft… maar dit keer levert het je iets op dat écht verschil maakt in je dagelijks leven.

Mail “1 minuut” naar info@chronischgeluk.com, dan zorg ik dat je hiermee aan de slag kan gaan.

Het kost maar één minuut.

Maar de rust die het geeft blijft veel langer.