Voor de dagen die gewoon ruk zijn..

Soms weet je gewoon niet hoe je de dag door moet komen

Er zijn van die dagen. Dagen waarop alles zwaar voelt. Waarop je lichaam niet meewerkt, je hoofd overloopt, of je gewoonweg geen idee hebt hoe je in hemelsnaam de uren door moet komen. Soms is er niet eens een duidelijke reden. En soms is die er juist overduidelijk.

En misschien heb je alles al geprobeerd. Ademen, wandelen, mediteren, je bed in, eruit, praten, zwijgen. Soms helpt niks. En dan denk je misschien: ik doe het verkeerd.

Maar nee. Soms ís het gewoon een klotedag. En dat hoort erbij.

Laatst had ik dus zo’n dag.

Ongeveer twee weken geleden had ik zo’n dag. En ik ga je eerlijk vertellen: Dáár vond ik ook nog eens iets van.

Je weet wel, zo’n dag waarop zelfs tandenpoetsen een opgave lijkt. Alles voelde zwaar. Mijn lijf werkte niet mee, mijn hoofd zat vol en het enige wat ik eigenlijk wilde was verdwijnen onder een deken en niks meer hoeven. En ik voelde me daar ook nog eens stom over. Want ik had het toch ‘goed’ gedaan? En ik weet toch hoe het werkt? Ik help anderen hier dagelijks mee. En tóch zat ik daar — chagrijnig, uitgeput en ook verdrietig.

En ergens in de middag, toen ik toch gewoon geforceerd en vooral gefrustreerd probeerde “nuttig” te zijn, besefte ik: dit is gewoon zo’n dag. Geen reden, geen oplossing.

Alleen maar voelen wat er is. En dus schreef ik dit artikel. Niet als handleiding, maar als herinnering. Voor mij, en misschien ook voor jou.

Je hoeft het niet op te lossen

Ik zie het namelijk vaak gebeuren – ook bij mezelf. De reflex om te willen fixen. Om het beter te maken, nu. Omdat we denken dat het niet oké is om ons zo te voelen. Of omdat we bang zijn dat het nooit meer overgaat.

Maar veerkracht (en als je het mij vraagt ook geluk) gaat niet over het vermijden van pijn. Het gaat over het dragen ervan. Over weten dat het golft. Dat het komt en ook weer gaat. Dat je niet altijd hoeft te weten hoe je verder moet, maar dat je er toch op mag vertrouwen dat je een volgende stap zult zetten. En dat de volgende stap wel gaat komen.

Voor mij was precies dat besef een grote stap richting mijn ‘chronisch geluk’, zoals ik dat tegenwoordig ben gaan noemen.

Het wordt niet minder erg, maar je staat er anders in

Als psycholoog en als mens weet ik inmiddels: je kunt jezelf hierin trainen. Niet om geen pijn meer te voelen, of om nooit meer deze dagen te hebben, maar om te leren hoe je blijft staan terwijl het stormt. Hoe je jezelf vasthoudt als alles wankelt. Hoe je tegen jezelf zegt: ik weet niet hoe lang dit duurt, maar ik ben er nog. En ik weet dat er weer een ander moment komt.

Dat maakt de pijn niet kleiner. Maar het maakt jou wel groter.

Hoe werk dat dan, jezelf groter maken?

Als je te maken hebt met gezondheidsklachten – lichamelijk of mentaal – heeft dat invloed op wat we in de psychologie de window of tolerance noemen: het gebied waarin je kunt functioneren, voelen en reageren zonder overspoeld te raken. Bij langdurige stress of ziekte wordt die ruimte vaak kleiner. Je raakt sneller overprikkeld, vermoeid of emotioneel. En dat maakt dat de moeilijke dagen extra lastig te dragen zijn. Je hebt namelijk weinig te compenseren.

Juist op die momenten is het belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt. Dat je jezelf toestemming geeft alles even uit je handen te laten vallen of dat je om hulp vraagt. Want goed voor jezelf zorgen, ook, of eigenlijk JUIST, als je daar eigenlijk geen energie voor hebt, helpt die draagkracht stapje voor stapje te herstellen. En hoe groter jouw “window”, hoe beter je kunt voelen: dit is moeilijk, maar het gaat voorbij.

Want dán hoef je niet in verzet tegen dat wat je meemaakt, maar je mag eraan toegeven, en bijtanken voor de volgende dag.

Mag je het jezelf gunnen?

Die veerkracht – dat zachte vertrouwen – gun ik iedereen. Helaas is het niet te leren als trucje (als je lijkt op mij, dan hou je van kant en klare praktische oplossingen) maar als innerlijke houding. Het is meer een oefening in mens-zijn. Het vraagt uitproberen, mildheid en soms ook steun van anderen. Iemand die je kan vertellen hoe je dit eerder voelde, of iemand die je herinnert welke stappen je al gezet hebt. En het begint bij die ene gedachte: ook dit gaat voorbij. En: ik hoef het niet alleen te doen.

Wat mij heel verdrietig maakt is dat we dit vaak niet geleerd krijgen. Niet tijdens onze school periode, maar vaak ook niet tijdens de begeleiding die we krijgen. We krijgen wel te horen dat het belangrijk is voor onszelf te zorgen, of dat we soms nee moeten zeggen, maar pas als je echt gaat snappen en voelen hoe dit allemaal samenhangt, lijkt alles langzaam op zijn plek te vallen.

Dus als vandaag een zware dag is.

Adem. Schrijf iets op. Stuur een appje. Huil. Ga even liggen of blijven gewoon liggen, als je gewend bent om maar door te gaan. Of kijk jezelf gewoon aan in de spiegel en zeg: het hoeft nu even niet perfect – ik mag er gewoon zijn, ook zo. Ik hoef nu even niets te bereiken en het beste wat ik nu kan doen is me er niet tegen te verzetten.

Je hoeft het niet te weten. Alleen te blijven hopen en geloven dat het beter wordt. En dat is al zoveel waard.

Wie weet dat je de volgende keer op deze dagen dan wat milder kan zijn naar jezelf, en wat meer kan voelen, dat ook helaas deze (klote) dag weer over zal gaan en de wereld er weer anders uit zal zien over een poosje.

En heel eerlijk: Nu, een poosje later, schrijf ik dit artikel toch nog en ben ik ook weer over mijn dip heen. Het artikel werd iets later dan gepland geschreven, maar in ieder geval wel zonder mezelf te pushen. En stiekem ben ik best blij met het resultaat. Wat mij weer leert, dat wat niet vandaag kan, ook morgen weer opnieuw geprobeerd mag worden. Of overmorgen. Of de dag daarna 😉 

PS:

En misschien is dat ook wel wat je van anderen soms nodig hebt. Niet nóg een tip of een oplossing. Maar gewoon iemand die zegt: "Ik snap het. Het is oké. Je hoeft het even niet te fixen." Soms is dát precies wat helpt – dat het er gewoon mag zijn.En misschien ken je iemand die dit vandaag ook even mag horen. Of iemand die tegen jou wat vaker mag zeggen dat het oké is. Voel je vrij om dit te delen. Niet om het op te lossen, maar om samen even adem te halen.